Frásögn Hreyfingarhlaupara
Við félagarnir hlupum okkar fyrsta Laugavegshlaup í ár og vorum að vonum glaðir yfir áfanganum. Í sigurvímunni um kvöldið í Mörkinni þar sem við fögnuðum með vinum og vandamönnum var því skotið að okkur, af Ingólfi lækni og hlaupafélaga, að fyrst við hefðum svona gaman af þessu þá ættum við endilega að athuga Barðsneshlaupið á Austfjörðum sem væri eftir hálfan mánuð. Hugmyndin var gripin á lofti og ákveðið að gera fjölskylduferð úr þessu. Hægt væri í leiðinni að skoða hálendið í kringum Snæfell eða fara niður á Firði, allt eftir veðri og vindum.
Um hádegisbil á föstudegi var lagt af stað úr bænum, þrír hlauparar og fjölskyldur og keyrt sem leið lá með suðurströndinni. Veðrið var þurrt og gekk ferðin vel allt austur undir Hornafjörð en þá ókum við inn í rigninguna. Veðurspáin fyrir helgina var ekki björt á þessum slóðum og eftir því sem austar dró varð umferðarstraumurinn á móti okkur þyngri, en enginn að fara í sömu átt og við. Þegar við komum upp úr Breiðdalnum var kominn þéttur regnúði sem hélst alla leið á leiðarenda sem var sumarhús við Lagarfljótið. Eftir góðar móttökur og veitingar húsráðenda var setið og skrafað fram yfir miðnætti.
Morguninn eftir vöknuðum við rúmlega sjö, fengum okkur morgunmat og gerðum klárt. Veðrið var óbreytt, en það hafði engin áhrif á okkur, því við vorum staðráðnir í að halda hlaupinu til streitu. Lagt var af stað um áttaleytið frá Egilsstöðum en þegar við komum niður á Norðfjörð um klukkan níu, var þar hið besta veður, lágskýjað, logn og þurrt. Við rétt náðum bátnum sem átti að ferja okkur yfir fjörðinn, en þar höfðu tveir hlaupafélagar bæst í hópinn. Siglingin yfir að Barðsnesi með björgunarbátnum Hafbjörginni var ævintýri líkust og einhver skemmtilegasta og óvanalegasta aðkoma að hlaupi í okkar minnum. Báturinn var of stór til að geta lagst að bryggju, svo ferja varð mannskapinn á minni bát í land og var það ekki til að draga úr ævintýramennskunni. Á bryggjunni tók Ingólfur hlaupafélagi og húsráðandi á Barðsnesi á móti hópnum með miklum myndarbrag og bauð öllum heim í hús þar sem menn gerðu sig klára.
Hlaupið hófst svo í túnfætinum klukkan tíu. Hópurinn hentist af stað gegnum döggvott grasið, sem náði manni í hné, og upp á gamlan vegaslóða sem liggur með nesinu í Viðfjörð. Á leiðinni urðum við að stikla yfir smá læki og sullast yfir mýrarfláka og þegar í Viðfjörðinn kom vorum við orðnir svo blautir að við óðum bara yfir ána í stað þess að fara yfir brúna. Þá vorum við komnir í fyrstu drykkjarstöðina. Liðið var fjörugt, en stóð ekki lengi við eftir þambið heldur stökk af stað, endurnært eftir vatnssopann.
Nú var hlaupið áfram, út Viðfjörðinn og fyrir Viðfjarðarnesið og inn Hellisfjörð þar sem fleiri ár voru vaðnar. Þarna hlupum við eftir fjárgötum og sáröfunduðum við stelpurnar sem voru með okkur á hlaupunum af fótastærð því slóðarnir voru í þrengra lagi fyrir stóra karlsmannsfætur og erfitt á köflum að fóta sig. Þarna var nokkuð grýtt og bætti það ekki úr skák að við fengum á okkur örlitla vætu um þettta leyti sem gerði alla steina flughála svo menn og konur máttu passa að fætur þeirra færu ekki út og suður ef steinn varð fyrir fæti.
Þegar inn í Hellisfjörðinn kom fór stígurinn að breikka og fóru menn þá að greikka sporið, enda sást þá til næstu drykkjarstöðvar, þar sem okkur var tekið fagnandi af björgunarsveitarmönnum. Nú lá leiðin upp á við, upp á Götuhjalla en þar uppi var svarta þoka. Þar efra var tekið á móti okkur með vatni og veitingum (gelpokum), sem við þáðum með þökkum. Nokkuð bratt einstigi liggur niður Norðfjarðarmegin og ekki allir of fótvissir þar, en komust samt. Þarna fengum við tækifæri til að saxa nokkuð á forskot þeirra sem verið höfðu á undan okkur, þökk sé Esju-röltinu í sumar. Á móts við golfvöllinn beið okkar fjallabíll björgunarsveitarinnar og ferjaði liðið yfir ána og var gott að fá að tylla sér aðeins niður fyrir lokasprettinn. Í marki biðu vinir og heimamenn glaðbeittir og hvöttu menn síðustu metrana í mark.
Það voru þreyttir en ánægðir menn sem báru saman bækur sínar í heitu pottunum að hlaupi loknu. Var það almennur rómur okkar, sem vorum að þreyta þetta hlaup í fyrsta sinni, að þetta væri eitthvert skemmtilegasta og fjölbreyttasta hlaup sem við hefðum tekið þátt í og að frábærlega vel hafi verið að öllu staðið af hendi heimamanna. Ingólfi, sem er upphafsmaður þessa hlaups eru hér með færðar sérstakar þakkir fyrir að hafa hvatt okkur að mæta.
Næsta ár er því stefnt að því að fjölmenna austur á vit ævintýranna, því þetta er svo sannarlega þess virði.
Að lokum fær Trausti kærar þakkir fyrir gestrisnina, uppbúna rúmið, bland í vatnspoka og bollasúpu sem endurnærðu þjáðan en ánægðan mann.