Daginn fyrir Reykjavíkurmaraþonið, föstudaginn 19. ágúst sl., lentum við Þóra á Íslandi eftir vel heppnaða för til Thailands og Ástralíu. Í þetta skiptið var hugmyndin sú að vera á hliðaralínunni og fylgjast með hlaupinu enda vorum við ekkert búin að hlaupa frá því í Brisbane. En þegar við lentum þá var þetta fína veður í bænum og spáin mjög góð fyrir laugardaginn. Ég stóðst því ekki mátið og í stað þess að taka upp úr töskum þegar heim var komið brunaði ég beint niður í Laugardagshöll og skráði mig í maraþonið.
Planið var að hlaupa þetta bara á þeim hraða sem væri þægilegur og njóta þess að vera í brautinni með öðrum hlaupurum og upplifa stemninguna. Allt gekk þetta eftir og dagurinn hinn besti. Ég náði að stilla mig ágætlega af en var samt vissulega orðinn nokkuð lúinn eftir um 36 - 37 km. En þegar þangað var komið tók heimþráin völdin þannig að ég náði að spretta ágætlega úr spori síðustu kílómetrana. Þegar upp var staðið var ég um 5 mínútum hægari með seinni hlutann en þann fyrri sem var bara alveg ágætt miðað við hóflífið vikurnar á undan.
Berlín - óveðursský og lærdómur til hlaupara
Til Berlínar var lagt af stað eldsnemma að morgni föstudaginn 22. september. Með okkur Þóru í för voru Unnar Steinn Hjaltason og Unnur Þorláksdóttir, vinafólk okkar til margra ára. Ég og Unnar höfum verið hlaupafélagar í mörg ár og hin seinni árin höfum við safnað hlaupum. Við byrjuðum á þeim sex stóru og erum núna að taka heimsálfurnar hverja á eftir annarri. Ég átti eftir Berlín og New York en Unnar lauk þeim maraþonum árið 2015
Í þetta skiptið voru það bara við Unnar sem ætluðum að hlaupa maraþonið en stelpurnar ekki. Þær voru hins vegar báðar með hlaupafötin með sér því báðar eru þær að undirbúa sig fyrir maraþon seinna í haust. Í þetta skiptið vorum við ekki á sama hóteli því ég hafði fengið skráningu í hlaupið í gegnum lottóið en Unnar fór með Bændaferðum. Eins og venjulega var byrjað á því að fara á Expóið og sækja gögnin og síðan hittumst við um kvöldið og borðuðum saman. Til stóð að hafa svipaðan háttinn á daginn eftir og hittast um kvöldið til að borða saman og leggja línurnar fyrir hlaupið. En það breyttist.
Á laugardagsmorguninn fór Bændaferðahópurinn í létt morgun jogg. Það var búið að skipuleggja stuttan hring fyrirfram en þegar til kom þá hlupu þau tveimur götum of langt miðað við planið. Þegar þau beygðu loks þá voru þau ekki búin að hlaupa nema í skamma stund þegar þau komu að næstu gatnamótum. Þar var mikið í gangi. Augljóst var að slys hafði átt sér stað þar sem á staðnum voru bæði lögreglu og sjúkrabílar. Fljótt áttuðu þau sig á því að sennilega hefði verið keyrt á hlaupara. Eftir nokkra stund á vettvangi spyr einn úr hópnum hvort verið geti að þetta sé Unnur.
Unnar sem var ekki búinn að leiða hugann að því, enda hafði Unnur ráðgert að hlaupa meðfram ánni á allt öðrum stað, fór þá að virða betur fyrir sér manneskjuna sem var verið að stumra yfir. Ekki sást í höfuð hennar en allt í einu fannst honum hann kannast við klæðnaðinn. Hann gekk nær og spurði sjúkrafólk að því hvort hægt væri að spyrja hvort hin slasaða væri íslensk. Það reyndist ekki unnt. En eftir skamma stund var komið með ökuskírteini sem hlauparinn hafði á sér. Þá fékkst það staðfest að það var Unnur sem keyrt hafði verið á.
Tildrögin voru þau að hún hljóp yfir á gangbraut á móti grænu ljósi. Rúta hafði stöðvað við gangbrautina þannig að hún hefur eðlilega talið í lagi að fara yfir. Hún sá hins vegar ekki að bílstjóri við hlið rútunnar stöðvaði ekki heldur ók áfram á móti rauðu ljósi. Svo virðist sem Unnur hafi lent utan í bílnum og kastast þaðan í götuna. Rúðan í bílnum farþegamegin var brotin þannig að sennilegt er að hún hafi ekki lent beint framan á bílnum. Sem betur fer. Hún var óbrotin en mikið lemstruð og fékk auk þess þungt höfuðhögg. Við tóku dagar á spítala þar sem segja má að líðan hennar sé eftir atvikum en Unnur er ennþá á sjúkrahúsi í Berlín þegar þetta er skrifað í lok september.
Um kvöldið þegar Unnar var komin af spítalanum ræddum við nokkur í anddyri hótelsins um atburð dagsins. Fram kom að flestir sem hafa verið að hlaupa einir í útlöndum hafa ekki haft á sér nein persónuskilríki. Að minnsta kosti vorum við Unnar báðir í þeim hópi. Við ræddum þá stöðu sem upp hefði komið ef Unnur hefði ekki verið með skilríki á sér og forlögin hefðu ekki gripið í taumana og teymt Unnar á slysstað. Þá hefði atburðurinn orðið ennþá ömurlegri þótt maður vilji engum að koma að slysstað þar sem maki manns er hinn slasaði.
En engu að síður var það skárra en að upplifa það að koma upp á hótelherbergi og makinn skilar sér ekki heim á áætluðum tíma. Fyrst koma smávægilegar áhyggjur sem síðan aukast. Að lokum hefst leit. Sú leit getur verið taugatrekkjandi og tekið tíma. Ekki síst í milljónaborgum. Framvegis mun ég aldrei hlaupa einn í útlöndum öðru vísi en að hafa á mér upplýsingar um sjálfan mig, tengilið og hótelið sem ég dvel á. Ég skora hér með á alla þá sem lesa þennan pistil að gera hið sama.
Við Þóra og Unnar borðuðum seint kvöldið fyrir hlaup. Þar sem fyrir lá að Unnur var ekki í lífshættu en á sterkum verkjalyfjum og svaf mikið ákvað Unnar að hann myndi hlaupa maraþonið. Þar sem Þóra ætlaði hvort sem er ekki að hlaupa var ákveðið að hún myndi fara upp á spítala morguninn eftir og vera hjá Unni þar til Unnar kæmi að loknu hlaupi.
Vandræði við rásmarkið
Því verður ekki á móti mælt að það var skrítið að vakna morguninn eftir og fara að taka sig til í maraþonhlaup vitandi af Unni inni á spítala eftir bílslys. En því varð ekki breytt og því ekki annað að gera en að hysja upp um sig brækurnar. Við Unnar höfðum sammælst um að hringja okkur saman þegar inn á hlaupasvæðið væri komið. En áður en að því kom tók við smá viðbótar taugatrekkjari. Þóra gekk með mér að hliðunum inn á svæðið og kvöddumst við áður en ég fór þangað inn og hún héldi upp á spítala. Þegar kom að mér að fara inn á svæðið vildi vörðurinn fá að sjá bæði númerið framan á skyrtunni og úlnliðsbandið sem við vorum skildug að hafa á okkur til að komast innfyrir. Þegar hann sá mitt úlnliðsband hristi hann bara hausinn og vísaði mér burt. Það var alveg sama hvað ég reyndi að tala við hann, engu tauti varð við hann komið og hann gerði enga tilraun til að aðstoða eða leiðbeina mér. Ég reyndar kveikti strax á því hvað ég hafði gert vitlaust en þurfti aðstoð til að reyna að leysa úr vandanum. Málið var nefnilega það að áður en við fengum afhent númerin á Expóinu fengum við sérstakt úlnliðsband á okkur sem var meira að segja innsiglað þannig að ekki var hægt að ná því af nema rífa það og eyðileggja um leið. Þegar ég var kominn upp á hótel eftir að hafa verið á Expóinu sá ég í pokanum annað úlnliðsband úr teygju.
Ég hugsaði þá með mér að það væri úlnliðsbandið sem ég ætti að hafa á mér til að komast inná hlaupasvæðið og að hinu bandinu hefði verið ætlað að þjóna því hlutverki að sýna og sanna að búið væri að þukla mig og sprengjuleita áður en ég kæmist til að sækja númerið mitt inni á Expóinu. Ég reif því það band af mér og henti því. Ég áttaði mig auðvitað strax á mistökunum þegar vörðurinn neitaði mér inngöngu. En hvern fj. átti ég nú að taka til bragðs? Ég náði að kalla í Þóru og ræddi stöðuna við hana. Úr varð að ég gerði aðra tilraun hjá öðrum verði og fékk sömu viðtökurnar. Burt með þig vinur! Þegar ég reyndi að fá upplýsingar um hvað ég gæti gert þá benti hann mér á einhverja starfsmenn sem áttu að vera framan við hliðin í áberandi vestum. Ég fann einn slíkan en hann horfði á mig hálf tómum augum og gerði mér ljóst að hann kynni enga ensku. Ekki hafði hann nokkurn áhuga á að reyna að aðstoða mig eða finna enskumælandi starfsfélaga sinn. Mér leist satt besta að segja ekkert á blikuna og sá fyrir mér að ég væri bara ekkert að fara að hlaupa þetta hlaup. Og tíminn leið og það styttist í ræsingu. Ég ákvað að gera enn eina tilraunina til inngöngu og valdi mér í þetta skiptið kvenstarfsmann. Þegar kom að mér þá hófst sama sagan. Rangt úlnliðsband og ég átti að fara. Ég ákvað að fara ekki neitt og maldaði í móinn. Þar sem hún skildi smávegis í ensku gat ég útskýrt fyrir henni hvað hafði gerst. Þessi ágæta kona gerði þá nokkuð sem hinir höfðu ekki viljað og kallaði til einhvern starfsmann sem virtist vita hvað ég ætti að gera. Hann benti mér á að ég ætti að fara töluvert langt til baka og finna þar upplýsingabás. Þar gæti ég fengið leiðbeiningar.
Við Þóra nánast hlupum til baka að leita að básnum. Hann var lengra í burtu en ég hafði átt von á og þegar þangað kom nánast réðst ég að fyrsta starfsmanninn sem ég sá og bunaði út úr mér allri sögunni. Hann leit hinn rólegasti á mig og bað um að fá að sjá númerið mitt, síðan vildi hann sjá númerið á fatapokanum sem ég var með og leit loksins á Þóru, svona eins og til að fá það staðfest hjá henni að ég væri ekki alveg bilaður - og smellti síðan á mig nýju úlnliðsbandi! Málið leyst og dautt! Ég varð svo feginn að ég upplýsti hann um á staðnum að ég elskaði hann! En lengra náðu þau kynni nú ekki og við Þóra hlupum af stað til baka. Í þetta skiptið gekk allt eins og í sögu og ég komst inná start svæðið. Ég var hins vegar orðinn svo stressaður að ég ætlaði aldrei að finna fatatjaldið mitt og þurfti að láta Unnar lóðsa mig í gegnum svæðið í gegnum símann. En þetta tókst allt saman og á startlínunni var ég á réttum tíma.
Berlínaramaraþonið sjálft
Hlaupið sjálft. Í sjálfu sér er ekki mikið um það að segja. Allt það sem á undan var gengið var miklu viðburðaríkara en þetta blessaða hlaup. En fyrst ég var kominn þá var ekki annað að gera en að klára það og tékka þannig í boxið. Ef mér tækist að klára þá væri þetta 5. hlaupið af þeim 6 stóru og bara eitt eftir. En dagurinn var fínn hlaupalega. Það voru ca 12-13 gráður þegar við byrjuðum og léttur rigningarúði í upphafi sem síðan hætti. Þannig að það var ágætlega hlýtt, rakt og lítill vindur. Kjöraðstæður. Þar sem ég hafði lítið hlaupið frá því í Brisbane voru væntingar um tíma mjög hóflegar.
Mér fannst samt að ég ætti að geta hlaupið hraðar en í Reykjavíkurmaraþoninu því þrátt fyrir allt var ég búinn að hlaupa nokkrum sinnum síðan þá og var ekki að koma úr ferðalagi yfir hálfan hnöttinn dagana á undan. Ég setti mér því það markmið að reyna að hlaupa á undir 3:45 og bónusmarkmiðið var að reyna að komast á 3:39:xx. Miðað við þetta var planið að fara út á ca 5:10 og sjá til hversu lengi ég myndi hanga á því. Innst inni vonaðist ég auðvitað eftir því að geta haldið þeim hraða út hlaupið og ef allt gengi 100% reyna að vera sem næst negatívu splitti. Þegar upp var staðið gekk þetta fullkomlega upp og gott betur en það. Fyrstu 10 km hljóp ég á 5:09 pace, næstu 10 km á 5:07 pace, þar næstu 10 km á 5:04 pace, km 30-40 á 4:59 pace og endaði síðustu 2,2 km á 4:37 pace. Þannig að þetta endaði með því að ég var 3 mínútum fljótari með seinni helminginn en þann fyrri og endaði á 3:33:24. Þetta gekk því mun betur en ég átti von á og var langt undir því tímaviðmiði sem ég hélt að innistæða væri fyrir.
Enn einu maraþoninu er því lokið en því miður verður þetta hlaup eftirminnilegt af öðrum ástæðum en vonir stóðu til. Eins og ég hef oft sagt áður er ekkert maraþon eins og hvert maraþon fyrir sig er sérstök upplifun. Rétt eins og lífið sjálft. Það fer ekki eftir fyrirfram skrifuðu handriti og kemur okkur stöðugt á óvart. Bæði á jákvæðan og neikvæðan hátt. En hvað sem að okkur er rétt þá höfum við ekki annað val en að taka á móti því og gera það besta sem við getum úr hverjum þeim aðstæðum sem okkur eru skapaðar.
Njótið dagsins.